Welke dingen dragen bij aan emotionele heling: een reflectie

17 juni 2019 - Nu 5 jaar geleden. Ongelofelijk.

De dag dat ik een grote spannende stap nam.

Een stap waarvan ik nooit had kunnen denken hoe groot de impact op mijn reis zou zijn.

En dit zo opschrijven in een blog vind ik eerlijk gezegd ook spannend. Het is zo kwetsbaar. 

En toch geloof ik dat ik dit mag delen met jou, ter inspiratie en/of bemoediging.

Dus daar gaan we.

Ik was al ruim een jaar thuis met een burn-out.  

En voelde aan alles dat die 1x per 2 weken therapie niet voldoende was.  

Wat dan wel? Wie helpt me de juiste richting op? Wat is er nu nodig?

Na een zoektocht kwam ik uit bij de Hezenberg: een plek waar o.a. specialistische GGZ behandelingen worden aangeboden.
De plek die ik nu zou noemen: een beetje hemel op aarde.

Ik kreeg een intake daar, nam een vriendin mee en we deelden samen hoe het nu écht met me ging.

En al snel noemde men in dat gesprek: "je hebt een dikke depressie".

Die had ik niet zien aankomen; want al mijn focus was op de burn-out en de zoektocht naar emotionele heling.

Mijn hoofd boven water houden. Vechten tegen de zware gedachten. Overleven

En nu kreeg het een naam. Gek genoeg bracht het me een gevoel van opluchting en ruimte.

Al snel was alles rond en kon ik op 17 juni 2019 naar de Hezenberg.

Wat spannend was het, maar die dag werd ik warm verwelkomd door de gastvrouwen.

Een van de prachtige kwaliteiten van de Hezenberg.

Het is alsof je thuis komt.

Thuis komen om jezelf te zijn, jezelf uit te dagen, te helen in delen van jezelf waarvan je niet wist dat ze genezing nodig hadden. Te ademen.

Ik denk dan ook oprecht dat als we die elementen ook meer buiten de Hezenberg oefenen, we elkaar een grote dienst bewijzen.

Ik zal een aantal van die aspecten die hebben bijgedragen aan mijn emotionele heling uitlichten.

Natuur!

De omgeving rondom Hattem is gigantisch mooi en rustgevend. Daar is het waar ik echt de natuur heb leren waarderen, te kunnen ontspannen en de natuur echt in te kunnen ademen.

Op elk moment van de dag, in elke gemoedstoestand kan je grote en kleine dingen observeren in de natuur en lessen toepassen op jezelf. Om te leren, bemoedigd te worden.

Ik keek naar de vlinders en leerde er een levensles uit (vandaar mijn liefde voor vlinders en verwerkt in het logo van MAVA). Om nog niet te spreken van de eekhoorns, prachtige bloemen, bomen, fluitende vogels, de wind door de bladeren, zon op je huid en zoveel meer!

Therapieën. Een heleboel.

Van muziektherapie tot communicatie-vaardigheden, van beeldende therapie tot Acceptance and Commitment Therapy.

Een heleboel 'adem in-uit' en 'het is wat het is' verder,

en een aantal van mijn nogal gesloten deuren werden op een kiertje gezet.

Ik mocht huilen, pijn voelen.

Ik begon mezelf een beetje te begrijpen en genezing kon starten, op hele kleine manieren.

Waar Beeldende Therapie mijn grootste angst was, speelde en experimenteerde ik nog tijden na de Hezenberg met creativiteit.

Waar ik mijn stem was kwijtgeraakt en niet meer kon zingen, leerde ik in en na de Hezenberg langzaamaan weer te spreken zonder brok in de keel, te zingen en op die manier expressie te oefenen.

Medicatie. Een taboe. Maar ook onderdeel van mijn reis in de Hezenberg.

Elke keer dat mijn medicatie een klein beetje omhoog ging om me vooral weer goed te laten slapen,

had ik dagen dat ik me vreselijk ziek voelde.

Maar het werkte - ik sliep weer en voelde me ook daardoor weer iets rustiger. 

Want maanden voor die tijd had ik veel moeite met in slaap komen en doorslapen.

Lag ik soms hele nachten te piekeren, voelde de nacht soms zo donker en alleen dat ik er paniekerig van werd. 

Tekort aan slaap werkt niet mee in het herstel. 

Wat een geweldige zegen dat ik door de medicatie die rust weer kon vinden en slapen echt weer opladen werd.

Een jaar na de Hezenberg was ik (gelukkig) weer van de medicatie af. Dat was een sterk gevoel wat ik had - weer willen afbouwen.

Het was een zegen gedurende de tijd in de Hezenberg en een zegen nu dat het niet meer nodig is.

Dat is voor een ieder anders, doe wat goed voor je is!

Oude vrienden. Nieuwe vrienden. Te leren om op mezelf ook oké te zijn, was niet zo moeilijk voor mij.

Ik was daar al heel goed in. Ik voelde me vaak eenzaam, temidden van alle mensen om me heen.

Verlangend om weer alleen te zijn en te kunnen ademen. Dat is de eerlijkheid, hoe pijnlijk ook.

In de Hezenberg nam ik dan ook voldoende tijd te ademen, de natuur te verkennen en op mezelf te zijn.

Waar ik overtuigd was dat ik geen nieuwe vrienden meer zou maken,

omdat ik gezegend ben met een groep fijne vrienden,

bloeiden nieuwe mooie vriendschappen in de aarde van gedeelde tranen, gedeeld begrip en vooral heel veel lol.

Plezier. Heel veel plezier. Zou je niet verwachten gedurende zo'n intensief traject toch?

Ik voelde het kind Martine weer tot leven komen.

Heel veel lachen, grappige activiteiten, spelletjes, flauwe grappen, en het stukje 'een rol spelen' weer uitvinden. 

Zo besefte ik me hoe leuk ik het altijd vond me te verkleden, een toneelstukje te doen of mensen na te doen. 

Als ik naar de foto's kijk, die lach weer te zien.... het raakt me elke keer weer.

Lachen is echt de beste therapie!

Een gebalde vuist naar God. Vragen, een woestijn.

Nog meer vragen. Ronddwalen. Verdwalen. Dwalen.

Liederen in de kerkkapel zingen.

Een dienst met stilte en gebed, wat ik nog nooit zo heb meegemaakt.

Geknield, huilde ik een achterstand van tranen, terwijl de voorganger voor me bad.

Boosheid, zoveel boosheid! Eindelijk.

Ik wist niet hoe ik boos kon zijn en het gezond kon uiten.

Dit was een veilige haven om dit alles eruit te laten en erna over te lachen.

Omdat je niet alleen daarin bent.

Door die boosheid, tranen en pijn te uiten, opende mijn vuist een beetje. En een beetje meer.

Totdat mijn hand naar God uitreikte en ik weer kon leren ontvangen.

En stap voor stap, kon ik na een tijd weer zeggen: Ik geloof in God, mijn Vader. Hij zorgt écht voor mij in alle omstandigheden. Ik ben gered door Zijn genade.

Een tekst die mij vanaf toen ook door mijn leven heen bemoedigd is: 'Wees stil en weet dat ik God ben'.

Was de reis over na deze 2 maanden in de Hezenberg?

Nee, verre van dat. Het was 'maar' een duw in de juiste richting.

Het heftigste moest nog komen, al wist ik dat toen nog niet. 

Ik nam een week alleen vakantie aan zee, en alles begon een plekje te krijgen. Mocht verwerkt worden. De tijd gaf me richting in de delen die nog heling mogen krijgen, patronen die doorbroken mogen worden en het gaf me sterke overtuiging om schematherapie te gaan volgen.

Maar ik merkte stappen vooruit en genezing; ik kon weer iets meer dingen (energie-wise), mijn depressie was genezen, en ik zag het leven door een nieuwe bril.

Ik was klaar om weer te ontvangen wat er op mijn pad komt.

Ik schreef in 2020 in mijn reflectie op de Hezenberg:

'Alles wat overblijft nu te zeggen, vanuit het diepste van mijn hart

-Hij heeft me tot hier gebracht en Hij zal me verder leiden-'

Nu 5 jaar later kan ik dat opnieuw met alle zekerheid zeggen.

Lieve jij, de weg naar herstel is niet makkelijk, doe het niet alleen.

Zoek naar de manier die jij nodig hebt om tot emotionele en ook geestelijke heling te mogen komen. 

Het is het (bijbelse) proces van heiliging, van loutering, van groeien en tot bloei komen. 

Zodat je hoofd, je hart, je ziel de voeding krijgt om moeilijke dingen onder ogen te zien, te accepteren, 

te mogen opladen, te leren vergeven, weer met een vol hart het leven aan te mogen gaan.

Ik gun jou al deze aspecten, zodat ook jij je stem en je lach weer zal vinden.

Liefs,

Martine