Maandagochtend.
Besloten om voortaan te starten met een wandeling.
Dat is goed voor me schijnt. Vastberaden ga ik naar buiten, het is grauw weer. Met flinke pas erin begin ik de wandeling. Mijn hoofd raast van de afgelopen dagen en de planning voor vandaag.
Zo hard de wind door de bomen jaagt, zo jaag ik mijn wandeling erdoor. Links, rechts, een wankele pas.
Gefrustreerd raak ik als ik merk dat ik elke keer uit balans raak en van hot naar her op de stoep wandel.
Ik adem eens flink en daar is de snik.
Wankel, zo voel ik me ook echt even.
Er gebeurt veel. Fijne momenten maar ook moeilijke momenten. Momenten van goed nieuws, plannen, hoop, toekomst, expressie, (ge)kwetsbaarheid, vragen, rouw. Groothouden en doorjagen is dan een van mijn kwaliteiten maar tijdens het wandelen ontkom ik nooit aan de waarheid.
Mijn lichaam geeft het aan; wankel, even de grond onder de voeten niet voelen. Een gebroken gevoel. Ik vertraag mijn pas en merk dat er ruimte komt om even verdrietig te zijn.
En hardop ben ik in gesprek, allereerst met mezelf over het mogen voelen en bevragen wat hiertoe heeft geleid.
Daarna komt ook het gebed op gang. Al vertragend krijg ik ruimte. En opeens begin ik te neuriën: ‘Excess love. Jesus, your love is kind. Your love is patient. You fill my heart, with so much peace and joy!’
En in dat moment was dat ook even het enige wat bleef staan, wat mijn tred vaster deed worden. Ik loop verder, adem en kijk om me heen. Het klotsende water, de koele wind, de eendjes in het water. En uiteraard, de sneeuwklokjes omgeven door grauwe, rommelige natuur.
Er is hoop. Er is groei. Er is ruimte.
Blij kind? Nee dat niet, maar de ruimte is er om de dag aan te gaan. Ach, zo slecht is zo’n wandeling ook weer niet.
Hoe wankel ook.
Reactie plaatsen
Reacties