'Ik zag het al aankomen. Rot voor je'

'Ik zag het al aankomen. Rot voor je'

Tja. Guilty as charged. Ik heb het zelf vast ook menigmaal tegen iemand gezegd. En toch is dit één van de minst aardige dingen die je tegen iemand kan zeggen die waar ook maar doorheen gaat.

In juni 2018 was ik een paar dagen ziek. Zoals wel vaker in 2017 en 2018.

Op maandag zou ik weer aan het werk gaan, tot ik op een hele bizarre gedachte kwam: ‘Waarom zou ik eigenlijk weer naar het werk gaan?’.

Toen deze gedachte later door een vriendin hardop werd gezegd wist ik het zeker. Ik neem even een weekje vrij! ‘Ik doe thuis wel even wat taken’. Want NEE, DIT had ik dus niet zien aankomen nee. En je gaat me ook niet vertellen dat JIJ dit wel zag aankomen. Mooi niet.

En zoals je dan in de theorie leest, kom je allereerst in de acceptatiefase. 

Ik noem het vooral de ontkenningsfase. 

‘Ik ben er over 2 weekjes wel weer’  werd een licht ironische zin. Het werden 4 weken, de zomervakantie, na de vakantie weer opstarten voor een maandje en nee. Ik ben er even 2 maandjes helemaal NIET, iedereen de boom in.  Tot ‘ik ben al bijna 2 jaar er niet’. 

Althans, niet op het werk.  En de acceptatie kwam pas in september 2018 of het is misschien nog steeds wel gaande. Ik ben niet zomaar weer terug en nee, het komt niet vanzelf weer goed (ook zo’n nietszeggende bemoediging)

En dan zit je thuis. Ik heb nooit het idee gehad dat mijn leven instortte. Het werd  wel één grote puzzel hoe ik mijn dagen vorm moest geven. ‘GA DOEN WAT JE LEUK VIND!’.  Uhm, als ik dat wist, zat ik waarschijnlijk nu niet thuis? 

Bij alles wat je doet, kan je je heel goed herkennen in Lui van Kabouter Plop: 'daar word ik zo moe van!' 

Je huilt bij elke boer die je laat en je voelt je lichtelijk wanhopig! Hoe lang gaat dit duren? Wat moet ik doen vandaag?  Zelfs ontspanning kost inspanning, vooral als je niet weet hóe te ontspannen.

Het leven om je heen raast door en jij zit alleen thuis. Boodschappen doen gaat niet meer vanzelf want...prikkels! Koffie zetten, hoe doe je het eigenlijk?

Alleen. Met je burn-out. Het begin van een herstelproces.

Nog even over dat ‘het- aan -zien- komen’ hè. Ik was best al een poosje aan het selecteren wat ik wel en niet zou doen. Ik had zowaar iets meer tijd alleen en verkondigde aan de huisarts dat ik echt niet in een burn-out zit hoor! Ik heb gewoon heel veel lichamelijke klachten! Ik kan niet meer genieten, ben zeer snel geïrriteerd, slaap slecht en heb elke minuut van de dag hartkloppingen, oorsuizen en zere spieren. Maar goed, dat hoort er toch bij? Dat hoort toch bij een fulltime werkweek met 2 banen, kerkwerk, groot sociaal netwerk, huishouden? M’n werk vond ik niet zo heel leuk meer, ik had het idee een hele slechte logopedist te zijn en kwam maar niet toe aan dat wat ik zo belangrijk vond: een goed plan voor de kinderen. Twee keer een uurtje rijden naar het werk... ach. Je zit erbij! En ga zo maar door…. 

Dus… had ik het kunnen zien aankomen? Misschien wel ja. Met de kennis van nu weet ik dat zo’n leefstijl niet bij mij past, dat het kwam uit overleven en vermijden en ik niet dicht bij mezelf leefde (wat dat ook maar weer mag betekenen). Ik weet nu hoeveel informatie je lichaam je geeft over je gesteldheid en welke signalen bij mij echt serieus genomen moeten worden. 

Hadden anderen het aan zien komen? Spannende vraag die ik misschien wat scherp beantwoord. Maar kennelijk wel, want dat heb ik een aantal malen gehoord.  

Waarom vinden we het moeilijk dit soort dingen dan aan te geven bij elkaar?  Niet dat ik je toen serieus had genomen, maar toch:)

Als men al signalen had gezien (en ik achteraf ook, dus de vraag is wat je op het moment suprême  kan doen) dan mogen we dit ook bespreekbaar maken toch bij elkaar? 

Het heeft te maken met naar elkaar kijken en het te durven uitspreken. Het hoeft ook niet eens met woorden, want ‘we zeggen soms bar weinig als we spreken met elkaar’ - Wessel Ganzevoort.

Een knuffel, een bakje thee, iemand naar huis sturen voor de rest van de dag, signalen oppakken! In mijn ideale werkwereld gaat het er zo aan toe. Want we zijn zoveel waard. Let’s have eyes for one another. Speak up! Care for one another! Dat betekent niet dat een burn-out dan niet gebeurt, want de ander is uiteraard geheel verantwoordelijk voor zijn of haar proces. Maar dan hoef je in ieder geval niet achteraf te zeggen: ‘ik had het zien aankomen. Rot voor je’.

Nou. Dat dus. Niet omdat ik het allemaal beter weet hoor.

Ik weet alleen wel hoe een betere wereld er in mijn ogen uit zou zien. 

Nu ga ik weer even rusten. Lang focussen; daar word ik zo moe van.

Ik word van alles moe.

Toedeloedeloe!