Aut There. Ik deelde in de Instagram stories een kijktip: ‘Aut there.’ Een prachtige documentaire over autisme bij (gekleurde) vrouwen. Aanrader!
De film raakte me op verschillende vlakken.
Het is een pure weergave van een gesprek tussen moeder en dochter, met prachtige plaatjes vanuit o.a. Frankrijk.
Je ziet en hoort de emoties van een moeder, die haar dochter (Loubna) een tijdje niet kon bereiken. Doordat Loubna niet lekker in haar vel zat en zich niet goed kon uiten wat er nou écht in haar binnenwereld zich afspeelde.
En je ziet een dochter, een jonge vrouw die zich eenzaam voelde. Anders dan de rest. Zich aanpastte aan dat wat de maatschappij van haar verwachtte, dat wat ‘normaal’ zou zijn.
Zo begint de documentaire ook:
‘Ik heb m’n hele leven lang het gevoel gehad dat ik niet thuishoor op deze planeet.
Totdat ik erachter kwam dat ik autistisch ben’.
Het is een intiem inkijkje in Loubna’s leven, hoe zij autisme heeft ervaren en hoe dat ook voor een ieder anders kan zijn. Hoe er vaak gedacht wordt dat autisme zich vooral uit in het vermijden van oogcontact, het niet-sociaal en star zijn.
Niets schijnt minder waar te zijn.
Maskeren is dan ook een rode draad door de documentaire heen.
Door zich aan te passen aan dat wat er sociaal verwacht wordt, of dat wat je als voorbeeld om je heen ziet, kan je als vrouw met autisme heel sociaal lijken.
Alleen, zo wordt in een podcast genoemd, komt dat met een prijs; omdat het veel vergt van geest en lichaam om op dat niveau te functioneren.
Loubna noemt: ‘Niemand zag hoe ik moest herstellen van de overprikkeling’.
Dit is ook treffend tot uiting gebracht in de wijze van filmen, hoe geluid en kleur van bijvoorbeeld de stad in het brein kan binnenkomen. En tot overprikkeling en een overweldigend gevoel kan leiden.
Uit: Scéne Aut There (Omroep Zwart)
Ik deel dit omdat het me raakt.
Loubna’s zoektocht naar het begrijpen wat er in haar binnenwereld gebeurt.
Het accepteren dat ze ‘anders’ is, en zoals zij noemt: een extra laag, omdat ze ook een vrouw van kleur is. Met autisme.
Haar verlangen naar begrip en erkenning van neurodiversiteit.
Haar opmerking dat ‘temidden van de drukte we allemaal op zoek zijn naar betekenis of verbinding’.
Het raakt me ook vanwege mijn eigen proces van de afgelopen jaren.
Ook ik heb de zoektocht gekend naar een antwoord op vragen zoals:
- ‘Wat gebeurt er nu in me?’
- ‘Waarom ben ik zo snel moe en overprikkeld?’
- 'Is er iets mis met me?'
Ik heb daar de rust in gevonden nu. Al zit ik soms te wikken en wegen op het gebied van diagnoses bij vrouwen.
Dingen grijpen soms zo in elkaar.
Waar de overprikkeling en het overspoelde gevoel heel herkenbaar is, kan dit ook bij verschillende ‘hokjes’ passen:
hoogsensitiviteit, chronische vermoeidheid, ADD, autisme, ‘persoonlijkheidsstoornissen’ en ga maar door.
Wat is wat?
En wat brengt het ‘label’ je uiteindelijk?
We leven in een tijd waar mensen snel een label krijgen, en gedrag steeds vaker wordt geclassificeerd binnen een DSM-code.
En toch, als je vastloopt in het leven, vastzit in jezelf, je eenzaam en onbegrepen voelt, je echt last hebt … wat kan verheldering dan helpen! Erkenning, acceptatie, begrip over jezelf en ook het bijstellen van verwachtingen die je aan jezelf stelt.
Ik vind goede diagnostiek zó belangrijk en het is goed, ook met de kennis van nu over autisme bij vrouwen, alert te zijn.
Ik mis in de documentaire dan wel het verhaal achter de weg naar de diagnose en mogelijke begeleiding bij vrouwen met autisme; misschien om het juist nog concreter te maken voor de mensen die kijken en om herkenning te vinden.
In de gesprekken tussen moeder en dochter klinken mooie levenslessen door.
De film eindigt met mijmeringen over gelukkig zijn.
Wat is nou écht gelukkig zijn?
Terecht wordt opgemerkt dat je niet altijd gelukkig kán zijn, maar je balans vinden belangrijk is. En als je als moeder of omstaanders dat mag zien in de ander, er weinig meer te wensen is dan dat.
Al met al is de documentaire een prachtige intieme blik in het leven van Loubna en nodigt het uit bewust te zijn van neurodiversiteit, te leren luisteren naar elkaar, en te mogen leven zonder masker.
Wat vind jij van de documentaire?
Reactie plaatsen
Reacties