Hoi, lieve jij!
Ik ben Martine van Dam, 33 jaar en woonachtig in Groningen.
Deze blog is ontstaan vanuit een verlangen om mijn levenslessen te delen, vrouwen te ondersteunen in het bewust worden, voelen en groeien. En dat gaat ook bij mij niet zonder slag of stoot.
In 2018 kreeg ik een burn-out, de start van Martine 2.0, zo grap ik wel eens. Inmiddels zit ik volgens mij al op Martine 4.0, maar enfin. Het was een kantelpunt in mijn leven. In de eerste fase dacht ik: “Als ik maar weer de oude ben”. En gedurende de stappen die ik zette realiseerde ik me: gelukkig word ik niet meer de oude. Ik mag dat stukje van Martine loslaten, opnieuw leren leven.
Ik zag het niet aankomen. Die burn-out. Ik had een druk en bruisend leven. Ik had twee banen, waar ik 200% gaf.
Ik was druk in de kerk met studentenwerk en stond voor een ieder klaar volgens mij.
Ik voelde me verbonden, van betekenis, een plekje in Gods Koninkrijk door mijn steentje bij te dragen.
Niemand zag achter de deuren mijn overprikkelde hoofd, het ‘ver van mezelf gevoel’, het moeilijk ‘nee’ zeggen en met een schuldgevoel dingen afzeggen, en het verdriet waarvan ik niet wist dat ik het met me meedroeg.
Wel kreeg ik steeds meer klachten, fysiek. En zat ik een beetje verdwaasd op mijn werk, zei ik iets vaker af.
En als ik ergens was, wilde ik eigenlijk snel weer weg.
Werd ik wat geirriteerder met een korter lontje, voelde ik me daar ook weer schuldig over.
Overzag ik het allemaal niet zo. Steeds vaker wat ziek, rugpijn, oorsuizen, nekpijn, hoofdpijn. Viel ‘wat’ af.
En ik stoomde maar door.
- Totdat het niet meer ging -
In juni 2018 was ik ziek, zoals wel vaker. Ik dacht stiekem in die dagen: "Waarom zou ik maandag weer aan het werk gaan?" En toen een vriendin mij die vraag ook stelde, wist ik het. Ik ga even niet aan het werk. Dat was het begin van een heel lang proces. Al wist ik dat toen uiteraard nog niet. Ik voelde alle kleur wegglippen, net zoals de herfst of winter.
De reis van 2018 tot heden heeft veel fases gekend:
- Het herstellen van een burn-out,
- een depressie, angst-en paniekaanvallen, slecht tot niet slapen,
- merken dat ik meer therapie nodig had omdat ik nu écht een keer naar de kern wilde, na ook zoveel therapie pogingen in het verleden al (sinds mijn 12e denk ik?),
- rust en richting vinden in de Hezenberg waar ik 2 maanden intern heb gezeten,
- knokken om aangemeld te worden voor een meer intensieve therapie: schematherapie.
- 2020: online traject in verband met de aanhoudende moeheid, die al geen burn-out meer te noemen was,
- eind 2020 de start van schematherapie - echt voor iedereen aan te raden! -
En toen nog een heel helingsproces die door enorme dalen ging, vol twijfels, rouwen, laag voor laag afpellen.
Eigenlijk mezelf emotioneel heropvoeden, uit de overlevingsstand gaan en leren wat lichter te leven, mét al mijn kleuren.
Daarnaast de werksituatie uitvogelen, spoor 1 en 2 trajecten, gesprekken met arbeidsdeskundige, proberen en niet lukken, gesprekken met UWV en vechten voor begrip, einde contract werkgever, WIA.
En dan eindelijk…op dit gebied RUST!
- kunnen we het ook even hebben over het hele UWV en reintegratie proces als je “ziek” bent? -
En hoe doe je dit hele proces in perspectief tot je geloof, in relatie tot God en de kerk?
Ik herinner me dat ik een lied op repeat luisterde in de eerste weken van mijn burn-out:
"Here I am, down on my knees again
Surrendering all,
And find me here,
Lord as you draw me near
Desperate for you
I surrender"
Ik voelde me gebroken en op mijn knieën: God, en nu dan?
Waarom dit? En hoe nu verder?
Ik miste zo de link tussen psychologie en theologie.
Ik voelde me zo enorm moe, leeg en verward.
En wist ook: dit is nodig zodat er iets nieuws kan groeien - maar hoe dan?
Zoveel thema’s zijn de revue gepasseerd, en soms overweldigt het mij.
Waar begin ik?
Daarom ga ik de komende tijd stap voor stap delen wat mij in die tijd bezig hield, welke lessen ik leerde, hoe ik me voelde en waar ik tegen aan liep, om jouw te inspireren en te motiveren.
Want ik zie zoveel vrouwen om me heen worstelen, de één meer dan de ander.
De één die wel wil veranderen, de ander die ‘gevangen’ zit.
Ik wil je ook bemoedigen en laten weten dat je niet alleen bent.
Dit proces van herstellen kan heel eenzaam zijn, omdat niemand om je heen écht kan weten waar je doorheen gaat.
Dat kan je je omgeving niet kwalijk nemen, maar dat voelt soms heel eenzaam en verdrietig.
Jij bent degene die verandert, de omgeving blijft meestal hetzelfde.
Daarin blijf jij degene die mag aangeven wat je nodig hebt, die goed voor jezelf mag zorgen en hopelijk op dit platform mag voelen dat wat je voelt niet gek is, je er niet alleen in staat en het écht weer goed komt.
Misschien zit jij niet met zoveel dingen in je leven, gaat het best goed maar wil je wel graag minder ballen omhoog houden of meer verbinding ervaren met jezelf en de ander, of je vrijer voelen in je keuzes. Ook dan zit je hier goed en hoor ik graag van je. De ene bloem bloeit anders dan de andere, maar ten diepste hebben we allemaal hetzelfde nodig om te groeien.
Er zullen meer blogs volgen over mijn reis van 2018 - heden; verschillende thema’s vanuit de ervaring van afgelopen jaren.
Ik houd van persoonlijk zijn en daarin ook mezelf kwetsbaar op te stellen, in het delen en uitspreken geloof ik dat mensen tot elkaar kunnen komen en genezing kan plaatsvinden.
Ik bid van harte dat dit platform je tot zegen mag zijn, op welk punt van je reis je ook bent.
Liefs,
Martine
Reactie plaatsen
Reacties