Om hulp vragen lijkt soms het lastigste om te doen. We voelen ons heel verantwoordelijk voor dingen. Denken bijna onmisbaar te zijn, want als wij het niet doen; wie dan wel?
We durven niet naar onze behoefte of grens te luisteren en denderen daarom maar door.
Voelen ons teveel last voor de ander.
Of vinden door hoge eisen dat je dit toch wel alleen moet kunnen.
Als mijn burn-out en afgelopen jaren me íets hebben geleerd, is het dat de wereld wel doordraait. Ook als ik die functie neerleg. Of iemand vraag te helpen met het huishouden. Ik faal dan niet. Ben dan niet minderwaardig.
De laatste tijd droeg ik weer een beetje teveel alleen.
Had hoge eisen voor het huishouden en koken. Moest vooral niet zeuren van mezelf. En vergat weer eens dat ik leef met CVS. En nog herstel.
En dus wat minder lepels kan neerleggen dan een gemiddelde ander.
Resultaat: heel zwaar moe, labiel, chagarijnig.
Ho stop Tien. Leg even wat lepels weer weg. Wat moet echt? En van wie? En hoe kan je de last verlichten?
Ik besloot "help" te zeggen. Met spanning in mijn keel. "Schat, kan jij vandaag koken? Zodat ik geen drukte meer heb na het werken vandaag?'"
Een simpel "tuurlijk".
Samen het leven dragen is zoveel fijner.
En nu jij! Waarin kan jij meer om hulp vragen? En hulp accepteren?
Deel hieronder of stuur me een bericht!
Je bent niet alleen♡
Reactie plaatsen
Reacties